مديريت پيشگيري در مقابل جرم

اصوالً مدیریت پيشگيری از جرائم، دانشی علمی کاربردی است که هدف آن تنظيم و تدوین سياست ها و خط مشی های علمی در رابطه با پيشگيری و کاهش جرائم از طریق مشاهدات، مراقبت ها و تجزیه و تحليل سيستماتيك جرائم است. این پروسه از آغاز تا پایان دارای مراحل مختلفی است که از آن تحت عنوان چرخه ی مدیریت پيشگيری از جرم، یاد شده که شامل پيش بينی، آمادگی، پيشگيری، واکنش، واکنش، پاکسازی، بازسازی و کنترل است. در رابطه با مدیریت پيشگيری از جرم باید اقدامات عدیده ای در زمينه های مختلف و از جنبه های گوناگون توسط تمامی دستگاههای ذیربط و در چارچوب وظایف محوله مورد بررسی و تجزیه و تحليل قرار داد تا به هنگام عمل در اجرای طرح ها و برنامه ها خللی ایجاد نشود. در تعریف نسبتاً جامع از مدیریت دانش پيشگيری از جرم می توان گفت »مدیریت دانش یك روند نظام مند و خاص سازمانی جهت کسب،سازماندهی و تبادل اطالعات کارکنان است. به نحوی که سایر کارکنان نيز بتوانند به منظور موثر و خالق تر بودن
در حوزه کاری خود، از آن استفاده کنند.

پيچيدگی زندگی در جوامع امروزی و تنوع نيازهای حياتی مردم سبب آن شده تا با وجود تمام تالش های به عمل آمده گاهی در پروسه چرخه مدیریت جرائم، برخی از موضوعات و مسائل جنبی آنها از نظر پنهان و معقول مانده و بنابراین در حين عمل، مجریان را با مانع اساسی مواجه سازند. از این رو با توجه به معنا و مفهوم مجرد مدیریت که خاستگاه اوليه آن علوم اداری است، می توان گفت که مدیریت پيشگيری از جرم، به فرایند به کارگيری مؤثر وکارآمد منابع مادی و انسانی توأم با برنامه ریزی، سازماندهی، بسيج امكانات، هدایت و نظارت برای کنترل و مهار بزه کاری قبل از وقوع جرم قابل اطالق است.

رویكردهای موجود در حوزه پيشگيری از جرم سه رویكرد مكانيكی، اصالحی و تنبيهی خارج نيستند.رویكردهای مكانيكی، تحليل مكانيكی، وضعيت محور و فرصت مداراته از ارتكاب جرم دارند. در این رویكرد ارتكاب جرم معلول یك »فرصت« است. این رویكردها، تحليلی مكانيكی از وقوع جرم نيز ارائه می دهند. در این رویكرد مجرم فردی عقالنی تلقی می شود که حساب گر است و هنگامی دست به ارتكاب جرم می زند که سود حاصل از ارتكاب جرم از هزینه آن بيشتر باشد. این ایده، قبل از این هم در اندیشه های افرادی چون بنتام و هابز قابل مشاهده است. بنتام به اصل »حساب گرایی جزایی« معتقد بود و اعتقاد داشت با افزایش شدت مجازات می توان مجرم را از ارتكاب جرم بازداشت زیرا در معادلهی وی، هزینهی ارتكاب جرم سنگينتر از سود ناشی از ارتكاب جرم خواهد شد. این رویكرد اعتقاد دارد که می توان با تغيير در شرایط و اوضاع و احوال در مسير ارتكاب جرم از وقوع آن پيشگيری کرد؛ بنابراین باید خطر دستگيری، تالش برای رسيدن به آماج و تالش برای ارتكاب جرم را افزایش داده و در عين حال، سود حاصل از ارتكاب جرم را کم کرد. تحقيقات نشان می دهد که مجرمان در هنگام ارتكاب جرم به خطر دستگيری بيشتر از شدت مجازات توجه دارند.

منبع:   https://www.sid.ir/FileServer/SF/8841396H0123